La más pobre de las excusas.
-Cagonmimacho, ¿pero por qué tou me pasa a mí?
-¿Qué dices, Tino?
-¿Por qué ta tol mundu en contra mio?
-Calla, ho.
-¿Por qué l’universu conspira contra mi?
-¡Que perdisti un bolígrafu, coño! Nun ye pa tanto…
-Ya. Pero yera un regalu.
-¿Y qué? Nun s’acaba’l mundu. ¿Quiés dexar de protestar?
-Yo soi así, Paco, qué quies que te diga.
-Yá tamos, yá salió, siempres igual.
-¿Qué ye, ho?
-Soi así, soi así… Nun me fastidies, eh.
-¿Por?
-La más probe de les escuses.
-Sí, ho.
-Les persones “soi así” dejais de facer coses, d’asumir responsabilidaes y vivís amargaos…
-¿Qué culpa tengo yo? Tou pásame a mi, llevo unos meses…
-Y unos años, tola vida. Lleves quexándote, Tino, desque te conocí.
-Bueno, yo…
-Y echando la culpa de too lo que te pasa a los demás.
-Soi así, Paco, ¿qué quiés que te diga?
-Tu perdisti un boli, otros perdieron les elecciones, otros… La vida ye perder.
-Selo yo.
-Lo que nun puedes ye tar tol día lamentándote por pijadas.
-Soi así, Paquín.
-¡Pues céntrate, cojona, que tas más perdíu qu’un daltónicu armando’l cubu de Rubik!
-¿Qué quies que faga?
-Desaprender, Tinín.
-¿El qué, ho?
-Desaprender lo que te limite. ¡Tienes que crecer!
-Colo que me costó aprender…
-¡Cambia’l chip, Tinín! ¡Tas a tiempu de cambiar!
-Sí, ho. Dempués de vieyu… Nun puedo…
-¿Ves? ¡Tas tol día igual! Que si nun puedo, que si nun toi preparáu…
-Ye la verdá.
-Tienes que dar un pasu, tou ye ponese, empezar…
-¿A qué?
-¡A tirar pola vida, Tinín! Nun hai escuses pa nun ser feliz.
-Anda, Paco, nun me vengas con pijadas.
-¿Sabes qué te lo impide? Tu mesmu.
-Sí, ho.
-L’enemigu ta na to cabeza: soi así, nun valgo pa na…
-Ye verdá.
-Importa más lo que pienses de ti mesmu que lo que los demás piensen de ti.
-¿Qué más da? Total…
-Nun tires la toalla, Tino, guárdala pa dir a la playa.
-Soi así, Paquín. ¿Qué quiés que faiga?
-¡Intenta cambiar, cojona, intenta cambiar!
-Na…Yo soi así.
-La más probe de les escuses.