Adaptación emocional.
-¿Pero cómo que te ta engañando con otru?
-Non, ye’l mesmu.
-¡Si yá nun táis saliendo, va trés meses que rompistis!
-Yá, yá.
-¿Entós? ¿Qué mierda faes con esos prismáticos?
-Hai que reconocer los errores.
-¿Qué dices?
-Miro a la mi ex y digo: ye ella, la reconozco. Yá ta.
-Tas fatal, Juanluis. ¡Fatal!
-Y mira que lo alvertí.
-¿El qué?
-Díxi-y: nunca vas atopar a naide como yo.
-¿Y qué te respondió?
-Esa yera la idea.
-Pero Juanlu…
-A quien se-y ocurre cambiar oro por cobre.
-Tienes qu’asumir la pérdida.
-¿Qué tien él que nun tenga yo?
-Tilde.
-¿Qué, ho?
-Na, una pijada.
-Mira qu’hai playes n’Asturies, eh. Va ser por playes, ¿oíste?
-Dexa de facer el ridículu, anda.
-Y tienen que venir precisamente a esta. Y enriba, con esi oveya.
-¡Stop, Juanluis, stop!
-¿Que qué, ho?
-Nun te maltrates, tío, nun t’estropies d’esa manera.
-Uf, tengo una removida, Arsenio… Tengo coses d’ella que me duelen…
-Normal, Juanlu, el cariño…
-¿Qué cariño ni qué mi madre? ¡Les sandalies que me regaló! Ye poneles y sentir los pies escocíos. Ella hasta cuando nun ta faime dañu.
-Nun sías tuntu, tío. Una cosa ye espiala poles redes y otra…
-Yá nun puedo, bloquióme.
-Pos desconecta d’una vez, ¡fai’l favor!
-Engordó.
-¿Qué?
-Y ta menos curiosa. Normal, lo más sexy que tenía yera yo.
-Nun sías patéticu, Juanluis.
-¿Tan fácil soi d’olvidar?
-Calla, bobón.
-El rapaz tien pinta maizón. Ye feu pa perru. Nun sé yo…
-Un clavu quita otru clavu.
-¿Qué, ho?
-Nun sé, l’amor igual ta más cerca de lo que pienses.
-¿Cómo ye?
-Que si, polo que sía, precises un abrazu, yo doite un abrazu.
-Tengo una removida, Arsenio…
-¡Dexa los prismáticos, Juanlu! Y vive la vida.
-Saca’l tupper, anda, que veraneo sobre arenas movedizas.