
Ataques de belleza en plena pandemia.
-¿Guapu tú, ho?
-¡Home, vaaa! ¡Miro nel espeyu y toi de restallu!
-Ye too la mascarilla, Francisco.
-¿Por?
-Cuando la quites y te veas el focicu…
-¡Que no, coño, que soi un pibón! ¿Qué culpa tengo yo?
-Desengáñate, Paco, tas enfermu.
-¿Yo?
-Sí, yes pibonéxicu. La pibonexia, ye una enfermedá como otra cualquiera.
-¿Que qué, ho?
-Ta dándote un ataque de belleza. La puta pandemia…
-¿Qué dices, Amalio?
-Tantos meses con mascarilla y tantu filtro d’Instagram… Garraste una pibonexia de la hostia.
-¿Pero qué me tas contando?
-Veste más guapu de lo que realmente yes.
-¿Tengo yo culpa de ser un pibón, ho? ¡¡¡Perdona, eh!!!
-¿Por?
-Si la belleza ofende, pídote disculpes.
-Yes feu pa perru, Francisco, dígotelo con tol cariño.
-¡Qué mala ye la envidia, Amalín! ¡Date rabiona tener un amigu guapu y listu!
-Na, eso nun pué ser.
-¿El qué?
-Ningún paisano pué ser guapu y listu a la vez.
-¿Por?
-¡Coime, porque sería muyer!
-¡Anda, déjate pijaes! Yo veome tan guapu que, a veces, ofrézcome matrimonio.
-¿Ves? ¿Ves como yes bobu?
-¡Nun me faltes, que te remacho!
-Un añu de pandemia, Francisco, ya ye otra vez primavera. Restricciones, ansiedá, sufrimientu… Ta afectandote a la cabeza. ¡Nun yes un pibón!
-¿Cómo que no? ¡Diraslo tú!
-Pa tener cuerpazu, hai que curralu.
-¿Qué quiés que vaya al gym como tú? ¡Empezaste güei y tas agotau!
-Ya. Y eso que solo fui a pedir información.
-Yo tengo mi rutina. Amalio. Nun fago sentadillas, soi más de barra.
-Tendrías que facer calestenia.
-¿Pa qué? ¡Ya nun sé qué facer con tanta belleza!
-¿Pero tú viste’l cazu que tienes, ho?
-Siempre fui de barbilla prominente.
-Cuando quites la mascarilla vas flipar.
-¿Por?
-Yes más feu qu’un pie sin uñes.
-Mira, Amalín, nun te doi una hostia porque los guapos tamién tenemos sentimientos…
-Escucha, Francisco…
-Paco, por favor. Paco pibón.