Aumenta de forma alarmante el número de personas que hablan solas
-…Y venga pufos, hala, a gastar perres que no tengo, mierda de vacaciones, toi peor que taba. Y el otru venga a tocame les narices…
-Oiga.
-…Ni cargué piles, ni trabayé, ni… Y tovía se ponen a hablar de política, que me dejen en paz, tantu cuentu y tanta…
-¿Cómo?
-…Ni empleo ni sueldu, ni ganes de aguantar a…
-¿Qué?
-…Ahora que el día menos pensao armo la de mi madre, ¿oíste?
-¿Con quién habla ho?
-¿Quién?, ¿yo?
-¿Habla usté conmigo?
-¡Solu! Hablo solu. ¿Pasa algo?
-Diga que sí. Ye lo mejor.
-¿El qué?
-Conversar con unu mismu, son to ventajas. Yo mismamente diálogo a sacu con el espejo del bañu.
-Ah. Yo soy más de buganvilla.
-¿De dónde ho?
-Plantas: Orquídea, begonia, buganvilla… Las antropomorfizo.
-Ah, coño.
-Comunicome mejor con elles que con el mi cuñau.
-¡Homeee vaaaa! ¿Ónde va a parar?
-Son más agradables que el ser humano, en general.
-El ser humano ye básicamente un zamarro.
-Ahí, ahí. Cada unu mira pa él, ¿oíste?
-Mucho lirili y poco lerele. Y si te puen jorobar joróbente.
-¿Qué me vas a contar, si vengo de Benidorm de escuchar a María Jesús y su acordeón?
-Probe. No me extraña que…
-Una zozobra, un vacío existencial…
-Te levantas de la cama y piensas: ¿de dónde vengo?, ¿con quién voi?, ¿hai otros Taramundis…?
-¿Eh? ¿Decía usté algo?
-Sí.
-Perdone, ¿qué me decía?
-¿A usté? Nada. Hablaba solu.
-Normal. Así faes tu versión, te organizas, aclaras las ideas…
-¿Por qué cuando llueve levantamos los hombros?, ¿qué ye, que nos mojamos menos…?
-Hablar solu, contase a unu mismu les coses ayuda un montón…
-…Y cuando nos enfadamos, ¿por qué cruzamos los brazos?, ¿ganamos algo con ello…?
-…Te quitas malos rollos, sentimientos negativos…
-… ¿Por qué me da por ir a la nevera cada cuartu de hora si siempre hai lo mismo?
-…Piensas en voz alta.
-…Además, ¿cómo sé si se apaga la luz cuando la cierro?
– Los lunes son raros, los periódicos son raros, la vida ye rara…
-¿Decía usté algo?
-¿Yo? Nada, nada.