Somos lo que nos contamos.
-¡Relatu, Casimiro, relatu! Desengáñate.
-¿Qué, ho?
-¡Por eso tas tú tan gachu!
-¿Por?
-¡Coime, porque nun tienes relatu!
-¿Cómo ye, ho?
-Fíjate en mí: soi el putu amu, nun me valora nadie y traten por tolos medios de valtame.
-¿Quién lo dijo?
-¡Yo!
-Ah.
-¡Tengo relatu, Mirito! Y punto.
-Pero…
-Lo que nun se pué ye venir al chigre sin relatu, Casimiro.
-¿Por?
-¡Caente hosties por tolos llaos! ¡El relatu construye’l mundu que vivimos!
-No sé. Yo… ¿Qué quiés que te diga?
-Necesites una herramienta explicativa.
-¿Una qué, ho?
-Si nun te narras lo que te pasa a ti mismu, vas jodíu.
-Bah.
-Somos narrativos por naturaleza, Mirito.
-Nun tengo gana charrar.
-¡Mal, Casimiro, mal! ¡En la barra del chigre ye onde se cuenta la vida!
-Val más callar.
-No, coño, no. El Homo sapiens, con tres de sidra, faise Homo narrator.
-¿Que qué?
-¡Echa la llingua a pacer!
-¿Pa qué, ho?
-Pa entendete a ti mismu y lo que sucede a tu alrededor.
-Pesadín yes…
-La facultá de narrar construye la realidá en que vivimos, Mirito.
-Cuando te pones espesu…
-La Asturies contemporánea explícase aquí, en la barra del chigre.
-Sí, ho…
-¿Por qué ta Asturies como ta? ¿eh? ¿Quién la hundió?
-Qué sé yo.
-¡Los otros, Mirito, los otros!
-¿Qué otros?
-Da igual. ¡Los demás!
-Ah.
-Y si me ficieran casu, Asturies tiraba p’arriba. Pero aquí ye too envidies. Nun tienen ni puta idea de na.
-¿Quién?
-Los otros, ¡los demás! ¡Ye too envidia, mediocridá!
-Coime, Lisardo, tú yes…
-¡El putu amu, Mirito, soi el putu amu!
-¿Por?
-Porque tengo relatu, coño. ¡¡¡Relatu!!!
-Puf. Lo tuyo ye…
-Lo que ves: tengo relatu y mis cojones treinta y tres.