En tiempo de derrotas.
-¿Y tu por qué dices a too que sí?
-Bah, ¿qué quiés?
-Yes más cobarde que Scooby doo.
-Bueno, ¿y qué?
-Home, Quico, nun me jodas…
-Total…
-¿Cómo que total?
-Obedecer relaja, ho.
-¿Eh?
-Libera de l’ansiedá.
-Coime, Quico, si toos ficiéramos como tú…
-Taríais más tranquilinos.
-Sí, ho.
-Y no con esa angustia.
-¿Angustia de qué?
-Decidir, tomar decisiones… ¿Qué necesidá?
-¿Cómo ye, ho?
-Ya ta too previsto con antelación, Jose Miguel.
-Coño, pero…
-¡Tas al borde del infarto, Josín!
-Selo yo.
-Claro, porque te implicas, porque yes competitivu…
-Home, ¿qué quies que faga?
-Pasa de too, como yo.
-Sí, ho.
-¿Sabes cómo curé una úlcera d’estómago na mili?
-¿Cómo?
-¡Obedeciendo!
-Porque yes un cagau, Quico, un cobardón.
-No ye cobardía, perdona. Ye instintu de conservación.
-¿Que qué, ho?
-Si vas pola calle, ves mierda y la esquives pa nun pisala, ¿eso ye cobardía?
-Non, home, non.
-Ah. Pues coles persones igual. Quién te manda a ti…
-Mira, toi de los sumisos hasta los coyones.
-Escucha, Jose…
-¡Callar y obedecer! Así nos va.
-Sí, ho. Agora tendré la culpa yo…
-Tú y los otros.
-¿Qué otros?
-Los sumisos, Quico, los mansos, con esa falta de carácter…
-¿Qué?
-…Ponéis mui difícil que avancen les sociedaes.
-¡Anda, Jose Miguel, déjate de películes!
-Ni anda ni hosties. ¡Yes un cagau!
-Bueno, ¿Y qué? ¡Será meyor tar como tú!
-Cómo toi yo, a ver.
-¡Amargau, derrotau!
-Hai derrotes que tienen más dignidá que la victoria.
-¿Y merez la pena?
-Ah, esi ye otru tema.
-Non, perdona, nun ye otru tema. Esi ye el tema.